Je houdt het niet voor mogelijk, maar het kan. Negen bewoners met dementie van Laarhoven gingen op vakantie. Een hele organisatie, maar dankzij het microbudget, een geweldig op elkaar ingespeeld team van verzorgenden, verpleegkundigen, welzijnsmedewerkers én vrijwilligers kon het vanaf 17 juni plaatsvinden.
Vijf dagen in luxe hotel De Pastorie in Lage Mierde. Een prachtige accommodatie in de mooie Kempen. “Weet je wat echt zo verrassend was? Dat de bewoners gingen genieten wisten we wel, maar dat ze dat met volle teugen zouden doen? Ze waren niet moe te krijgen. Normaal doen ze op een dag wel eens een dutje en ’s avonds gaan ze nooit laat naar bed. Maar nu, het was alsof ze weer jong waren”, vertelt verzorgende Karin Mommers met een grote lach op haar gezicht. Hoe kan het ook anders als je op je oude dag, ook al heb je dementie, de hele dag alleen maar leuke dingen doet samen. Ze gingen met de huifkar naar de Bockenreyder in Esbeek, naar het Kurhaus en Aquarium Sealife in Scheveningen, naar het kermismuseum in Hilvarenbeek. ’s Avonds werd er gegourmet in de tuin. En er kwamen koks van de Rooi Pannen een chique diner koken. De laatste avond was het feest. De familie, andere medewerkers en vrijwilligers werden genodigd en bij iedereen gingen de voetjes van de vloer tijdens een optreden van de Frans Bauer – lookalike Jurgen Jonkers. “Dankzij het microbudget kun je in Het Laar zoiets leuks mogelijk maken, dat is alle moeite dubbel en dwars waard.”
‘Wat? Kan dat oude gebouw een prijs in de architectuur winnen? Vroeger kon je er niet naar binnen, alleen als je daar werkte.’ Als huiskamermedewerker Jack voorstelt aan de mannenclub van Laarhoven om op excursie te gaan naar de LocHal, gaan er spontaan ook een aantal vrijwilligers mee. Daardoor kunnen er ook minder mobiele bewoners mee. Met gemak krijgt Jack de Laarbus vol.
Emmi Elias van de Bibliotheek Midden Brabant neemt de groep Laarbewoners mee op een rondleiding in de imposante LocHal. Niet iedereen vindt de nieuwe bibliotheek in deze oude industriële hal mooi, maar imponerend is het wel. En het is er zo gezellig druk! Jack ziet er op toe dat het voor iedereen veilig is. Een paar bezoekers met dementie ontgaat misschien de functie van het gebouw, maar ze genieten zichtbaar van deze middag uit. Op de begane grond ligt het café van de LocHal. Voordat de bus weer richting Het Laar koerst, is het eerst tijd voor een lekker pilsje of een wit wijntje.
Een zangkoor oprichten bestaande uit een groep bewoners met dementie? Met dit koor op tournee gaan in en rond Tilburg, zou dat kunnen, vroeg Mariëlle Frijters zich af? Vier succesvolle optredens later weet ze het antwoord: ja, wij hebben dat mogelijk gemaakt!
Zingen, wie vindt dat niet leuk? Mariëlle en haar collega’s richtten Zangkoor de Lariebellen op. Met die uitdaging om mensen met dementie andere liedjes aan te leren dan ‘daar bij die molen’ en ‘tulpen uit Amsterdam’. Rond de 12 bewoners repeteerden met veel plezier hits als ‘een beetje verliefd’, ‘je loog tegen mij’ en ‘Suzanne’. Voor het eerste optreden in Het Laar liet Mariëlle paarse shirts bedrukken met Zangkoor de Lariebellen. Dat smaakte naar meer. De bewoners hadden er zo’n schik in, ondanks soms behoorlijke dementie. Sindsdien gaan ze op tournee, met zijn allen in de Laarbus. Ze brengen plezier en gezelligheid op de plekken waar ze komen zingen. Als je ziet hoe ze van hun sterrenstatus genieten, dan weet je dat het onmogelijke soms gewoon mogelijk is.
Een echte Tilburger heeft twee liefdes: zijn ‘mooie’ stad én natuurlijk Willem II. Hoe dichtbij Het Laar ook ligt, als je moeilijk ter been bent is het stadion van Willem II toch ver. Elke dinsdag haalt een clubje fans herinneringen op in het Stadion. Kleine moeite toch om de mannen van Het Laar daar naar toe te brengen?
Aniëla Govaarts fietst naar haar werk in Het Laar, maar dinsdags gaat ze vaak met de auto. Dan brengt ze drie mannen van Het Laar naar het stadion. Eenmaal in het stadion zwaaien de mannen haar blij uit, ‘tot straks’ roepend, ‘opa is even op stap!’ In de catacomben van het stadion zit een groep enthousiaste WillemII-vrijwilligers klaar, die samen met de mannen herinneringen ophalen aan vroeger. Bij de koffie en koek worden fotoboeken doorgenomen, naar filmpjes gekeken en wordt er vooral uitbundig gebuurt over van alles en nog wat. Want de mannen treffen daar ook andere oud-fans, bij wie de liefde voor Willem II ook diep zit. Twee uur later is Aniëla er om de mannen weer naar huis te brengen.
Onze vrijwilligers vertellen over hun werkzaamheden bij de deurdienst. Aan het woord zijn Nelly van der Bijl, Jeremy Mauritsz, José van Mourik en Wil de Kort. In het dagelijkse leven is Nelly als vrijwilliger verbonden aan Laarhoven BG, José als vrijwilliger in de horeca, Wil de Kort als vrijwilliger van de Laarbus en Jeremy werkt in de Laarsuite. Maar dat is het dagelijkse leven. Sinds maart is dat in Het Laar helemaal op zijn kop gegaan.
Sinds de uitbraak van het Coronavirus en de daaruit voortgekomen voorschriften, moest ook Het Laar de deuren voor bezoekers sluiten. Dankzij de inzet van 12 vrijwilligers zoals Nelly, Wil en José en een aantal vaste medewerkers zoals Jeremy is er een prachtige samenwerking ontstaan, waardoor de familie toch nog de bewoners kunnen bereiken. Zeven dagen per week is van 09.00 tot 20.00 Het Laar open voor familie en andere bezoekers. Ze kunnen dan bij Nelly en de anderen pakketjes afleveren. Er staan altijd minstens twee vrijwilligers klaar. Het is hard werken, want ze maken heel wat kilometers als ze in het gebouw overal de pakketjes bezorgen.
“Alle pakketjes van de post, de apotheek, de bloemen die door de bloemist worden bezorgd, de bakker en wat te denken van al het wasgoed dat gehaald en gebracht wordt door de familie, de cadeautjes, de post. Wij nemen alles in ontvangst en brengen het naar de appartementen van de bewoners. Daar bellen we aan en zorgen ervoor dat we met inachtneming van 1,5 meter het aan de bewoner kunnen overdragen,” vertelt Nelly.
Jeremy, Nelly en José bij hun ‘Deurdienst
Het niet mogen toelaten van bezoekers en het stopzetten van alle activiteiten is voor bewoners en familie verschrikkelijk, vertellen ze. José: “De eerste week waren de reacties van familie op het bericht dat ze hun vader of moeder niet mogen zien zo verdrietig. Ik kreeg er vaak een knoop van in mijn maag. De familie belt veel met hun naasten en waarderen het enorm wat wij voor de bewoners doen.” José mist het werk in de horeca wel een beetje. “Maar ik vrees ook de dag dat we weer mogen samenkomen in Chapeau! Wie van onze vaste gasten gaan we dan missen?”
Vrijwilliger Wil vertelt over het brandincident dat 9 april plaatsvond in zorgcentrum de Reyshoeve in de Reeshof. Het Laar heeft drie bewoners van de Reyshoeve tijdelijk onderdak geboden in Laarakker. Toen dit superinitiatief tijdens intern overleg bij Het Laar geregeld werd, stapte Wil meteen in de Laarbus om de bewoners op te halen. “Voor mij is dit vanzelfsprekend. Ik vind het fijn om te kunnen helpen. Het is mooi om dit samen op te pakken, het teamwork te zien, hoe in Het Laar deze bewoners in Chapeau! werden verwelkomd met een soepje, frietje en toetje, om van de schrik te bekomen.”
‘Wil rijdt de Laarbus, maar doet ook ‘Deurdienst’
Nelly benadrukt dat de “Deurdienst”, zoals ze het noemen, nu als een geoliede machine loopt. “Ik mis de bewoners en medewerkers van afdeling Laarhoven B G waar ik normaal gesproken mijn vrijwilligerswerk doe. Ik zal erg blij zijn als alles weer terug naar normaal kan. Maar ik heb er ook iets moois voor terug gekregen. Een heel fijne samenwerking met andere vrijwilligers en de collega’s van de receptie en horeca.” Jeremy geniet enorm van zijn dienst. “Normaal werk ik in de Laarsuite. Maar nu ik het hele gebouw doorloop, leer ik zoveel meer bewoners kennen. Het is zo leuk om met ze een praatje te maken aan hun voordeur, ook al moeten we 1,5 meter afstand houden.”
De medewerkers van de Deurdienst vinden het hartverwarmend om te zien hoe er aan bewoners en medewerkers wordt gedacht door familie, bedrijven, kinderen etc. “We mochten al vele kaarten, bloemen, tekeningen, taarten en ander lekkers en nog vele andere attenties ronddelen. Als we bij bewoners aan mogen bellen zijn die superblij met een kort praatje en een mooie kaart. Ook met de familie, mantelzorgers en bekenden van onze bewoners die bij ons komen om iets te halen of brengen hebben we een troostend of opbeurend gesprekje. Vol goede moed gaan we dit samen volhouden,” aldus een tevreden Nelly.
In Het Laar geven we samen met onze bewoners en hun naasten invulling aan een ‘Aangenaam leven’. Dit is dé ambitie die ons drijft en samen zorgen we ervoor dat de dag het waard is om geleefd te worden. Wij zijn trots op onze medewerkers én organisatie. Deze film laat onze mogelijkheden zien!
Ben jij enthousiast, heb je passie voor ouderen en wil je werken in een energieke omgeving? Kijk dan bij onze vacatures!
Helen Smits en vrijwilliger Cor Bon organiseerden deze kookworkshop. Helen: “Ik werk als verzorgende in de thuiszorg en werd getipt over dit project. Een kookworkshop voor alleenstaande ouderen, eenzame ouderen of ouderen met dementie, samen met hun (klein)kinderen, familie of vrienden, dat is echt iets voor mij. Ik vroeg via het microbudget van Het Laar financiële ondersteuning aan. En dat werd toegekend.”
Ze benaderde 4 thuiszorgcliënten. “Maar ik kan niks doen”, sputterden sommige cliënten tegen volgens Helen. “Dan zei ik dat we daar wel rekening mee gingen houden. Ik wist dat ze uiteindelijk allemaal met veel plezier mee gingen doen. Aardappels schillen, groenten schoonmaken, roeren in een pan: er is genoeg te doen in een keuken.” Uiteindelijk deden ze alle 4, met een kleinkind, 2 zonen en een zus mee.
Samen met Cor Bon, die als vrijwilliger deze workshop leidde, stelde Helen het menu samen en regelden ze de inkoop. Op de dag zelf liep alles op rolletjes. De stemming zat er goed in, de bewoners genoten, hun introducees vonden het zó leuk om dit met hun moeder/oma/zus te doen. Het menu was om te watertanden. Als amuse een roerei met gamba en beurre noisette, het voorgerecht een salade niçoise, het hoofdgerecht aardappel brandade met kabeljauw en langoustinesaus en als toetje flensjes à la framboise.
Helen: “Ik zou het zo weer willen doen. Het was heel prettig dat de andere collega’s van Het Laar dit ook mogelijk maakten. In de keuken mochten we alles pakken wat we wilden, de pannen, boter, olie, snijplanken. In het restaurant was er voor ons een tafel chique opgedekt. Toen ik dit idee besprak met Joost om een microbudget van Het Laar aan te vragen, kreeg ik alle medewerking en de kosten vergoed. Vooral het saamhorigheidsgevoel tijdens het koken was zo fijn! We hebben zo veel plezier gehad en samen echt iets moois neergezet.”
“Als ik iets anders zou willen doen, dan zou het de zorg zijn, zei ik altijd.” Aan het woord is Frederieke Fikkers, 53 jaar en wonend te Tilburg. Ze werkt al 30 jaar bij de KLM als seniorpurser tijdens intercontinentale vluchten. Nog nooit maakte ze mee wat dit jaar gebeurde: “Van het ene op het andere moment zat ik thuis door de Coronacrisis. Ik werd in de reservepoule gezet en zelfs daaruit werd ik niet op vluchten gezet. Het lag volkomen stil.” De KLM en Actiz (landelijke organisatie voor de zorgbranche) zochten contact met elkaar om thuiszittende medewerkers in te zetten in de zorg. Frederieke gaf bij haar werkgever aan dat zij daarvoor graag in aanmerking wilde komen. Tot de duur van 1 november is ze nu gedetacheerd door KLM bij Het Laar. Dat betekent dat ze met behoud van haar KLM-salaris in Het Laar werkt.
“In een week tijd kreeg ik van Actiz een spoedcursus werken in de zorg. Dat was vooral kennismaken met de wereld van de zorg. Zorgtechnische handelingen kwamen natuurlijk niet aan bod, want dat kun je echt niet leren in een week. Ik werk nu sinds begin augustus in Het Laar. Wat ik heb gedaan is assisteren in Chapeau! bij het ontbijt voor de bewoners voor Laarakker, in Laarzicht bewoners bezoeken die aandacht nodig hebben en ik heb meegeholpen om ijsjes en drinken uit te delen tijdens de hitte.”
Samen met ruim 270 KLM-collega’s in Nederland doet Frederieke dit. Daarnaast heeft een grote groep van haar collega’s besloten zich te laten omscholen om permanent in de zorg aan de slag te gaan. “Dat doe ik niet. Als ik weer kan vliegen, ben ik weg. Maar over deze kennismaking met de zorg heb ik eigenlijk al jarenlang gedroomd. Voor mij staat de zorg wat dat betreft echt op nummer 2, na het vliegen. Ik heb altijd al geweten dat ik dit zo zou ervaren. Ik vind het echt een buitenkans, dat ik dit kan doen. Geweldig dat Actiz en KLM dit doen en Het Laar dit mogelijk maakt. Ik kende Het Laar al een beetje en had daar goede verwachtingen van. Die zijn helemaal uitgekomen.”
Het circus staat weer op het Laarterrein! Dit keer is de directeur zelfs jonger dan 30 jaar. Maar toch weet hij zich precies in te leven in zijn oudere buren. ‘Kom gerust elke dag langs om de dieren te knuffelen, dat mag gewoon hoor.’ Dat lieten de bewoners van Laarhoven zich geen twee keer zeggen.
Marion Antonissen mocht met een flinke groep bewoners, collega’s en vrijwilligers bij het circus achter de schermen kijken. En ja, dan zijn het toch de dieren die de meeste aandacht krijgen. Kamelen, lama’s, honden, geiten en paarden. Alles mocht geaaid worden. Mw. in ’t Groen liep direct op de kamelen en paarden af. Want vroeger had ze ook paarden gehad. Ze straalde van oor tot oor. ‘Hoe kan ik het mogelijk maken dat ze vaker dieren kan knuffelen?’ bedacht Marion. In haar rooster is ruimte voor persoonlijke aandacht en Marion regelde na instemming van de familie een privébezoek aan manege Thielen. Daar ontmoette mevrouw het paard waar haar zoon en schoondochter op rijden. De dieren aaien en brood geven, weer eens de sfeer proeven in de manege, gezellig samen koffie drinken, ze genoot van iedere minuut. Dat alles is gewoon mogelijk.
Natuurlijk mogen onze bewoners rekenen op de beste verzorging en verpleging. Dat is de basis. Maar we zetten graag een stap of twee extra. Het Laar heeft veel aandacht voor dingen die het leven echt verrijken. Daar kunnen we jouw hulp bij gebruiken.
Samen lekker eten, genieten van mooie optredens en films, een workshop bloemschikken, inkopen doen op de wekelijkse markt of een uitstapje ondernemen naar de stad. Als het kan, dan doen we het. Of je nu verzorgende, verplegende of wijkverpleegkundige bent, je maakt mogelijk dat bewoners het leven kunnen leiden wat ze willen.
Bij het Laar maak je deel uit van een zelforganiserend team. Samen met collega’s, vrijwilligers en mantelzorgers geef je een mooie invulling aan het dagelijks leven van onze bewoners. Omdat jij ze goed kent, weet je waar je ze een plezier mee kunt doen. Daarom krijg je alle ruimte om eigen ideeën uit te voeren. Ondertussen krijg je ook ruimte om je eigen talenten te ontwikkelen. Dankzij scholing en training blijf je groeien in je werk.
